Skąd folklor? W sumie to przez przypadek. Kiedyś nie potrafiłem nawet spojrzeć na te wszystkie kolorowe stroje, nie wspominając już o przypałowych tańcach i dziwnych okrzykach wydawanych przez dziewczyny. Do tego należy dodać moją ogólną niechęć do tańca. I tak na pierwszym roku studiów wylądowałem w Zespole Pieśni i Tańca Silesianie. O ironio.

 

Szybko mi ta cała niechęć przeszła. Nabór, pierwsze próby, zgrupowanie, potem koncerty, fajne wyjazdy, fajni ludzie, festiwale i okazało się, że ten folklor i taniec ludowy jest… spoko. No dobra, jest bardzo spoko. W dodatku piski dziewczyn są do przeżycia… no chyba, że dostaniesz prosto w ucho.

 

I tak, kilka lat spędziłem na śpiewaniu i tańczeniu w Zespole. W międzyczasie pojawiła się możliwość startowania na turniejach tańców polskich, więc brnę w to dalej. Udało się cośtam zdobyć – raz, drugi, trzeci. To był moment, w którym przepadłem na dobre. Nie było ucieczki od folkloru.

 

Po odejściu z Zespołu założyłem z moją partnerką grupę artystyczną niekrzesani, w ramach której dalej zajmujemy się folklorem i m.in. startujemy na turniejach, ale o tym więcej tutaj i ew. tutaj.